Σύνορα παντού.

Για σε όλους.

Σας έχω ξαναπεί ότι τα βράδια νυχτοπερπατάω μέσα σε σοκάκια και πλατείες. Από τις μιάμιση δύο μέχρι ότι ώρα πάει, αν δείτε μια κοπέλα, με ένα σκυλί χωρίς λουρί να κοιτάει τον ουρανό να ξέρετε είμαι εγώ.

Αυτή την ώρα είναι όλα ήσυχα. Όλα κοιμούνται. Είναι πολύ όμορφα.

Τον τελευταίο καιρό ανακάλυψα έναν δρόμο που μ αρέσει πολύ. Αυτός ο δρόμος καταλήγει σε μια πλατεία που πρώτη φορά είδα και σε ένα μικρό σοκάκι που σε βγάζει σε μία γειτονιά περίεργη, με τα δεδομένα της περιοχής. Είναι σαν να ξεχάστηκε εκεί, από μια άλλη εποχή. Παλιές μονοκατοικίες, πολλές αλάνες, και λουλούδια στα μπαλκόνια.

Κόλλησα με αυτόν τον δρόμο. Κάθε μέρα κάνουμε την ίδια διαδρομή. Τον έμαθε και η Φοιβη έμαθα και εγώ τα σημεία στάσης της Φοιβης και η βόλτα γίνετε ευτυχία.

Αυτή την ώρα μερικές φορές γνωρίζεις και άλλους ονειροπόλους και κάνεις συζητήσεις και χάνεις τον χρόνο.

Χθες λοιπόν γνώρισα δύο από αυτούς,  στην πλατεία. Τον Άκι και τον Γιώργο. Είχαν σκύλο τον Ντάργκο ένα όμορφο μπόξερ και έτσι έκανε και η Φοιβη φίλο.

Μιλάγαμε για διάφορα ενδιαφέροντα θέματα. Κατά μήκος της πλατείας υπάρχει ένας μεγάλος σχετικά δρόμος, διπλής λωρίδας, με φυτεμένη με φυτά νησίδα στην μέση.

Τους είπα ότι δεν έχω πολύ καιρό που πηγαίνω εκεί και δεν μπορώ να καταλάβω αν είμαι Χολαργό ή είμαι Αγια Παρασκευή. Τότε μου έδειξαν τον δρόμο και μου είπαν ότι χωρίζει τους δήμους. Ο ένας δρόμος ανήκει στον Χολαργό και ο άλλος στην Αγία Παρασκευή . Έπαθα σοκ. Δεν πίστευα αυτό που άκουγα. Το έχω ακούσει και για άλλους δρόμους αλλά, δεν ξέρω γιατί,  συγνώμη βλέπετε πουθενά στην γη σύνορα? Υπάρχουν πάνω στην γη πουθενά σύνορα? Γιατί αν υπάρχουν δεν τα χω δει ποτέ. Σε τόσες φωτογραφίες της γης από δορυφόρο που έχω δει, δεν μπορεί θα τα είχα προσέξει.

 Τι είναι αυτά?

Και άντε και βάλαμε σύνορα. Σύνορα μέσα σε μια πόλη, γιατί? Ακούγομαι τρελή? Όταν υπάρχουν δυο δήμοι με έναν δήμαρχο γιατί ο δήμος δεν γίνετε ένας? Έστω αυτό. Ας αρχίσουμε από εκεί, για να καταλήξουμε στα μεγάλα σύνορα. Γιατί?

Τόσες πολλές ταμπέλες. Εσύ είσαι από το κολωνάκι εσύ από Παγκράτι. Γιατί να χωρίζονται ΄έτσι οι άνθρωποι? Είναι σοκαριστικό? Η εγώ το μεγαλώνω στο μυαλό μου? Γιατί εγώ το βλέπω σαν εκείνα τα μικρά που από εκεί αρχίζουν όλα..

Και αν υπάρχουν σύνορα γύρω μας τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να  μη βάζουμε σύνορα  στο μυαλό μας. Στην ψυχή μας, στην καρδιά μας. Ας ανοίξουμε λίγο το μυαλό μας. Ας αρχίσουμε να κοιτάμε με άλλη ματιά τα πράγματα.

Ναι ονειροπόλα. Κλεισμένη στον δικό μου μαγικό κόσμο. Είναι ωραία εδώ όμως. Ξέρω σας ζητάω πολλά. Όταν το μυαλό μένει κλειστό για μικρά καθημερινά πράγματα δεν θα ανοίξει για τα μεγάλα. Θέλει πολύ δουλειά και ποιος κάθεται τώρα να ασχοληθεί. Μια χαρά ήμαστε βολεμένοι, γιατί να ξεβολευφτούμε. Θέλει δουλεία να κόψεις τον ομφάλιο λώρο από τις πεποιθήσεις που χρόνια κουβαλάς μέσα σου. Που σε έχουν κάνει να κοιτάς με μάτια κλειστά τον κόσμο, το σήμερα , το αύριο.

Για μένα δεν υπάρχουν σύνορα. Δεν υπάρχουν πρέπει. Τα πρέπει τα βάζουμε εμείς. Εκεί που θέλουμε. Εκεί που μας βολεύουν. Δεν θέλω να βολευτώ. Το μυαλό είναι δικό μου. Μου ανήκει. Από τα λίγα που μου ανήκουν. Αποφασίζω λοιπόν να το κρατήσω ανοιχτό. Θα προσπαθήσω να βλέπω την αλήθεια.

Όταν υπάρχουν σύνορα έξω μας, υπάρχουν και μέσα μας. Είμαστε όλοι ένα. Και αυτή είναι η μοναδική αλήθεια. Είτε την δεχόμαστε, είτε όχι. Όλοι μεγαλωμένη σε διαφορετικές συνθήκες ζωής, όλοι όμως ένα.

Δες την αλήθεια. Δες καθαρά. Δες αυτό που βλέπουν τα πουλιά. Ουρανό, θάλασσα και γη.

Σύνορα παντού. Στο μυαλό, στην καρδιά, στην ψυχή.

Σύνορα παντού.

Σπάστε τα.