Λοιπόν ας αρχίσω να γράφω όσο αμήχανα και να νιώθω.
Δεν έχω πολλούς φίλους. Γνωστούς πολλούς. Φίλους λίγους. Από
επιλογή. Οι φίλοι όμως που έχω είναι αξιολάτρευτοι. Είναι όμορφοι άνθρωποι. Άνθρωποι
που μπορείς να στηριχτείς επάνω τους και να τους εμπιστευτείς. Έτσι λοιπόν άρχισαν
όλα. Από την εμπιστοσύνη.
Ένα πρωί με κάλεσε ένας φίλος να πάω στο σπίτι του για καφεδάκι.
Είχα καιρό να τον δω και είπα αμέσως το οκ. Παιδικός φίλος έχουμε σχεδόν μεγαλώσει
μαζί. Ήταν μέχρι και στην βάφτιση μου. Αιώνες πριν. Ο φίλος μου λοιπόν αυτός που
δεν του αρέσει καθόλου η δημοσιότητα και το μόνο που έχει στον κυβερνοχώρο είναι
τα e mail του
και τίποτα άλλο, ( ο λόγος που δεν τολμάω να πω και το όνομα του. Μήπως με μαλώσει
λιγότερο ). Έχει τρέλα με την φωτογραφία. Ερασιτέχνης φωτογράφος που τα μάτια
του βλέπουν πράγματα που άλλα μάτια δεν τα βλέπουν και αυτό τον κάνει καλό ερασιτέχνη
φωτογράφο. Πάντα μου έλεγε « έλα να κάνουμε κάνα project να σε
φωτογραφήσω » και πάντα του έλεγα καλά κάποια στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα
αμήχανα.
Εκείνο το πρωί λοιπόν, αφού μου έφτιαξε καφεδάκι και βγήκαμε
στην βεράντα να τα πούμε, μετά από λίγο έβγαλε την πανέμορφη μηχανή του , που
πολύ ζηλεύω, και μου λέει σήμερα θα σε φωτογραφήσω. Πάγωσα. Άβαφη όπως πάντα, με
ένα μολύβι μόνο στα μάτια , όπως πάντα, σπορ ντυμένη, η αμηχανία μου στα ύψη
και δεν σας το κρύβω ένιωσα και ντροπή. Όχι γιατί δεν ήμουν ¨περιποιημένη¨ αλλά
στην ιδέα ότι θα έπαιρνα πόζες και θα με
φωτογράφιζε με έκανε να ντρέπομαι. Το βλέμμα του ήταν τόσο αποφασισμένο που μόνο
ναι μπόρεσα να του πω. Ένα ναι που λέγοντας το κοίταγα το μωσαϊκό του μπαλκονιού
και από αμηχανία μέτραγα τις κουκίδες του.
Φυσικά όταν κάποιος σε ξέρει από μωρό μπορεί εύκολα να σε
καταλάβει και σου είναι δύσκολο να του κρυφτής. Τον πιάσανε τα γέλια. ¨μη φοβάσαι
¨ μου είπε και ήταν τόσο ήρεμο και γαλήνιο που ένιωσα εμπιστοσύνη και αφέθηκα.
Είχα μαζί μου κάτι λουλούδια από τον αρραβώνα τις μαμάς μου
γιατί ήθελα να μου τα φωτογραφίσει για μια ανάρτηση που είχα σκεφτεί να κάνω, πήρα
μερικά τσιμπιδάκια από το μπάνιο, έκοψα και κάτι ψεύτικα λουλούδια από ένα βάζο
στο σαλόνι και έφτιαξα κάτι για το κεφάλι. Έκανα την μπλούζα μου στράπλες για να
μην φαίνετε, πέρασα ένα σατέν ύφασμα από μπομπονιέρα και ήμουν έτοιμη.
Δείξτε κατανόηση. Ο φίλος μου είναι ερασιτέχνης, και εγώ δεν
είμαι μοντέλο. Όταν πήγα ξανά σπίτι του, μετά την φωτογράφηση μου είπε ότι θέλει
να τις επεξεργαστή λίγο. Του είπα να κάνει ότι θέλει αλλά εγώ θέλω τις original. Έτσι δεν έχουν υποστεί
καμιά επεξεργασία. Λάτρεψα το αποτέλεσμα. Γιατί είμαι εγώ. Δεν ένιωσα ότι κάνω
κάτι ψεύτικο. Αυθόρμητες τις στιγμής. Επίσης να σας ενημερώσω ότι δεν χρησιμοποίησε
καθόλου φλας. Είναι με φυσικό φωτισμό μέσα στο δυαράκι του, αλλάζοντας φακούς
και φίλτρα στην φωτογραφική του μηχανή. Μη ζητήσετε λεπτομέρειες, δεν έχω ιδέα
τι έκανε.
Εύχομαι να σας αρέσουν, πρώτη φορά έκατσα να με φωτογραφήσει
κάποιος. Να είστε σας παρακαλώ επιεικείς.
Αυτά…
Χιχιχιχιχιχιχ
Τα λέμε σύντομα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου