Μικροί άνθρωποι. Παντού. Ανάμεσα μας. στην καθημερινότητα
μας. παντού. Ακόμα και εμείς αφήνουμε πολλές φορές τον εαυτό μας και γινόμαστε
μικροί. Ξεχνάμε πολλές φορές ποιοι ήμαστε. Παρασυρόμαστε από το τι κάνουν οι
άλλοι. Πως μας φέρονται. Ευτυχώς όμως. Μας σώζει η ουσία. Γιατί ουσιαστικά δεν
ήμαστε όλοι μικροί άνθρωποι. Καταλαβαίνουμε γρήγορα την αλήθεια. Επανερχόμαστε
σε αυτό που πραγματικά ήμαστε. Και αυτό μας σώζει. Και έχουμε το θάρρος να αντικρίσουμε
την αλήθεια. Και να ζητήσουμε συγνώμη. Και από μας και από τους άλλους. Και το
να μπορείς να συγχωρέσεις είναι αρετή. Ίσως από τις μεγαλύτερες αρετές. Η συγχώρεση
σε ωθεί να πας μπροστά. Σε κάνει να προχωρήσεις με ελαφριά την ψυχή σου.
Δεν έχω φόβους. Δεν τρομάζω εύκολα. Δεν ξέρω γιατί. Από
μικρή έτσι ήμουν. Νιώθω όμως ότι αν υπάρξει στιγμή στην ζωή μου που αφήσω τον
εαυτό μου να παρασυρθεί, να ταυτισθεί με χαρακτήρες μικρών ανθρώπων, όταν θα
ερχόταν η συνειδητοποίηση θα με τρόμαζε. Ειλικρινά δεν με νοιάζει πως μου
φέρονται οι άλλοι. Εγώ θα τους φερθώ με αγάπη. Γιατί θεωρώ ότι κάποιος που
φέρετε άσχημα σε κάποιον άλλων το κάνει γιατί έχει ανάγκη από δύο πράγματα. Το
ένα είναι να θρέψει τον εαυτό του. Το εγώ του. Έτσι νιώθει όμορφα. Και το
δεύτερο ότι έχει ανάγκη από αγάπη. Για να γίνεις μικρός άνθρωπος η ψυχή σου
νοσεί. Έτσι δεν σκέφτεσαι και καθαρά. Κάτι κουβαλάς μέσα σου που δεν σε αφήνει
να δεις την αλήθεια. Την ουσία. Κάπου διάβασα πρόσφατα ότι η αλήθεια είναι μια.
Όλα τα άλλα είναι αναλήθειες. Και συμφωνώ απόλυτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου