Ήθελα να γράψω καιρό για αυτό. δεν το έκανα όμως. Όποτε το
σκεφτόμουνα τρόμαζα. Δεν ξέρω τι με φόβιζε. Συνήθως δεν φοβάμαι. Δεν τρομάζω
εύκολα.
Σήμερα όμως κάτι άλλαξε. Ξύπνησα με δάκρυα στα μάτια μέσα
από ένα παράξενο όνειρο. Φώναζα σε ανθρώπους γνωστούς μου. Έλεγα ότι κουβαλάς
τον πόνο μέσα σου. Έλεγα ότι όποιον θάνατο και να ζήσεις αυτός ο πόνος αυτού του θανάτου δεν περνάει ποτέ.
Κουβαλάς τον πόνο μέσα σου μέχρι και εσύ
να φύγεις αναρωτιέσαι το γιατί.
Το να χάσει κάποιος την ζωή του από αρρώστια το θεωρούμε
φυσιολογικό. Υπάρχουν άπειρες δικαιολογίες στο μυαλό μας. Άλλες είναι γεγονότα
και άλλες φαντασία μας ώστε να απαλαίνουμε τον πόνο μας. Είτε με τον έναν είτε
με τον άλλον τρόπο με τον καιρό νιώθουμε καλύτερα.
Χάνουμε κάποιον από ατύχημα. Ο πόνος είναι μεγαλύτερος.
Αναρωτιόμαστε γιατί. Αλλά πάλι έρχεται η ψυχρή λογική και σου απαντάει. Έτρεχε,
δεν πρόσεχε, δεν πρόσεχε ο άλλος. Πονάμε. Ο πόνος όμως καταλαγιάζει με τον
καιρό. Τέτοιος θάνατος αφήνει καχυποψία και φόβο σε αυτούς που μένουν. Να
ήμαστε πιο προσεχτική.
Αποφασίζει κάποιος να δώσει τέλος στην ζωή του. Τον ψάχνεις
δεν τον βρίσκεις. Πας από το σπίτι του και τον βρίσκεις πεθαμένο, μόνο του σε ένα
δωμάτιο γεμάτο πόνο. Αυτοχειρία. Παγώνεις. Μόνο που ακούς την λέξη αυτοκτονία
παγώνεις.
Μένεις κενός. Άδειος. Ψάχνεις να δικαιολογήσεις τον θάνατο
και δεν βρίσκεις τίποτα να τον δικαιολογήσει. Εσύ που ήσουν? Γιατί δεν ζήτησε
από εσένα βοήθεια? Ή μήπως ζήτησε και συνειδητά ή ασυνείδητα επέλεξες να μην
είσαι εκεί?
Αυτό το ποστ έχει μόνο έναν λόγο και έναν σκοπό. Την
αφύπνιση. Μπορεί να το διαβάσει ένας μπορεί πολλοί. Μου είναι αδιάφορο. Πιστεύω
ότι είναι καθήκον μου να γράψω για αυτό και το κάνω. Δεν θεωρώ ότι μου ανήκει
κάτι. Πιστεύω ότι η ζωή πρέπει να μοιράζετε. Με οποιοδήποτε κόστος – καλό ή
κακό - , με οποιαδήποτε συνέπεια.
Έχω ζήσει όλους τους θανάτους. Ακόμα και τον δικό μου. Θα
εξηγήσω πιο κάτω τι εννοώ. Η αυτοκτονία ενός δικού σου ανθρώπου δεν ξεπερνιέται
ποτέ. Σε αφήνει να αναρωτιέσαι για την υπόλοιποι ζωή σου. Κουβαλάς πάντα μέσα
σου ένα γιατί.
Ήταν 30 Αυγούστου το 2009 που η ζωή σταμάτησε για λίγο.
Τι κάνει κάποιον να φτάσει στην αυτοχειρία? Πολλά. Ναι
πολλά. Μα πάνω από όλα ο χαρακτήρας του. Αυτά που κουβαλάει μέσα του, οι άμυνες
του. Δεν ήμαστε όλοι ίδιοι. Κάτι σε εμένα μπορεί να φανεί απλό και σε κάποιον
άλλον τεράστιο. Για μένα κάτι μπορεί να είναι η καθημερινότητα μου και σε
κάποιον άλλον ο πόνος που τον τρώει. Το μυαλό νοσεί. Όλα τα μικρά φαίνονται
μεγάλα.
Ότι γραφτεί παρακάτω είναι δικές μου σκέψεις και μόνο. Όπως
τα έζησα εγώ. Η δικιά μου αλήθεια και τίποτα λιγότερο ή παραπάνω.
Όταν αποφασίζει κάποιος να βάλει τέλος στην ζωή του για μένα
ένας είναι ο λόγος. Η ψυχή νοσεί. Είτε κάποιος το κάνε μέσα σε παροξυσμό είτε
το μελετάει καιρό, αλλάζει μόνο ο τρόπος.
Η ψυχή νοσεί. Και νόσησε και η δική μου ψυχή. Τρία χρόνια
ήμουν νεκρή. Τρία χρόνια έζησα έναν εφιάλτη. Κατάθλιψη. Και αφού συνήλθα και
άρχιζα να ψάχνω αυτό που έζησα για το κατανοήσω είδα ένα βιντεάκι που εξηγούσε
τι είναι η κατάθλιψη. Την παρομοίαζε με ένα μεγάλο μαύρο σκύλο. Και
συνειδητοποίησα ότι είχα τελικά δύο μαύρους σκύλους να φροντίζω. Την Φοιβη μου
και την κατάθλιψη.
Ο λόγος που έφτασα σε αυτό το σημείο είναι η αλλαγή στον
τρόπο ζωής μου. Και όλος τυχαίος ο ίδιος λόγος ήταν και στον άνθρωπο που έχασα.
Γι αυτό και η κρίση συνέλαβε στην αύξηση τον αυτοκτονιών. Άλλαξε τον τρόπο ζωής
που είχαμε μάθει. Προσωπικά έμεινα άνεργη, ήμουν με έναν άνθρωπο που δεν έπρεπε
να ήμουν και τέλος κάποια προβλήματα υγείας που είχα.
Χάνεις τον εαυτό σου. Κοιτάζεσαι στο καθρέφτη και δεν
βλέπεις εσένα. Βλέπεις κάποιον που σου μοιάζει , όχι εσένα. Αλλάζει το βλέμμα
σου. Κάθε μέρα σηκώνεσαι και χειρότερα. Κάθε μέρα το να σηκωθείς γίνετε πάλη.
Κλείνεσαι στον εαυτό σου δεν θέλεις να δεις κανέναν. Αποφεύγεις την επαφή με
τους ανθρώπους και τους βλέπεις όλους σαν εχθρούς. Κάνεις την μέρα νύχτα. Το να πας μέχρι το
περίπτερο που είναι απέναντι από το σπίτι σου, σου φαίνετε βουνό. Σταματάς να
αγαπάς τον εαυτό σου. Κυριολεκτικά σε κοιτάς και σε σιχαίνεσαι. Από το μυαλό
σου περνάνε μόνο μαύρες σκέψεις. Όλα γίνονται προβλήματα. Πονάει όλο το σώμα
σου. Θυμάμαι στις πρώτες εξετάσεις που έκανα γιατί τα προβλήματα υγείας μου
είχαν αυξηθεί επικίνδυνα οι γιατροί ήταν σοκαρισμένοι. Πως ζεις μου είπαν και
εγώ αναρωτιόμουνα γιατί ζω για τους δικούς μου καταθλιπτικούς λόγους που μέχρι
τότε δεν μίλαγα σε κανέναν για το πώς ένιωθα. Μετά άρχισε το μέσα μου και
φαινότανε και μάταια προσπαθούσα να το κρύψω. Κάθε μέρα φούσκωνα περισσότερο,
πρηζόμουνα και όπου και να βρισκόμουν έκλαιγα χωρίς κανέναν έλεγχο τον
συναισθημάτων μου.
Τότε ήταν που άρχισα να μιλάω. Έλεγα παντού χωρίς φόβο ότι
δεν είμαι καλά. Νομίζω αυτή ήταν και η αρχή στο να ξαναβρώ τον εαυτό μου.
Άρχιζα να μη ντρέπομαι για αυτό που κουβάλαγα. Το βροντοφώναζα σε όλους. Ήταν
σαν ένα μαγικό χέρι να με άρπαξε από το πίσω μέρος του ρούχου μου, εκεί στον
αυχένα, και μου είπε σήκω. Φτάνει πια. Ήταν δύσκολο. Αποφάσισα να παλέψω μόνη
μου. Λίγο λίγο κάθε μέρα. Άρχισα να πιέζω τον εαυτό μου να βγαίνει έξω και ας
μην ήθελα. Άρχιζα να το συζητώ παντού. Άρχισα να πείθω τον εαυτό μου ότι όλα
είναι καλά. Όλα στο μυαλό σου είναι έλεγα και συνέχιζα.. Είσαι ικανή να
ξαναγεννηθείς. Και ξαναγεννήθηκα. Έφτασα κοντά στον θάνατο γιατί κακά τα ψέματα
για εκεί πήγαινα. Το μυαλό είχε αρχίσει να μπαίνει σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Όταν άρχισα να μιλάω κανείς δεν με πίστευε. Όλοι απορούσαν
και μου λέγανε ¨έλα μωρέ Όλγα φάση περνάς ¨ κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι
η Όλγα, η χαρά της ζωής με την ανεβασμένη αυτοπεποίθηση που τίποτα δεν την
έριχνε είχε πάθει κατάθλιψη. Αυτό ίσως ένα από τα δυσκολότερα πράγματα για
μένα. Να μη σε πιστεύει κανείς. Να μη μπορεί να σε νιώσει. Και αυτοί που
πίστευαν δεν φανταζόντουσαν ακριβώς την σοβαρότητα του προβλήματος μου. Εκεί
πιστεύω χάνετε συνήθως και το παιχνίδι τον περισσότερων με την κατάθλιψη. Αν
εγώ δεν είχα πεισμώσει ότι θα βγω ζωντανή από αυτό θα ήταν πολύ εύκολο να είχαν
πέσει τα φτερά μου, να είχα κλειστεί πάλι στον εαυτό μου, να μη μίλαγα ξανά σε
κανέναν για τον μαύρο σκύλο μου. Και φυσικά όλοι μπορείτε να φανταστείτε τις
επιπτώσεις σε μια τέτοια απόφαση.
Αφυπνίσου κόσμε. Άκουσε τον διπλανό σου. Άκουσε τι έχει να
σου πει. Χαμήλωσε το εγώ σου. Μπες στην θέση του. Κάποιος προσπαθεί να τραβήξει
την προσοχή σου. Είτε ήμαστε καλά είτε όχι, όποτε μας ρωτάνε καλά λέμε ότι
ήμαστε. Για να βροντοφωνάζει κάποιος ότι δεν είναι καλά το πιο πιθανό είναι να
ζητάει βοήθεια. Άκουσε τον. Άπλωσε το χέρι σου να πιαστεί από κάπου. Βοήθησε
τον.
Δεν ξέρω πώς να τελειώσω. Θέλω μόνο να βοηθήσω. Εσάς που
τώρα έχετε υποψία ή και γνωρίζετε ότι δεν ήσαστε στα καλύτερα σας, να μιλήσετε.
Να μοιραστείτε το πρόβλημα σας, βροντοφωνάξτε το. Μη ντρέπεστε, μη φοβάστε.
Κάποιος που σας αγαπάει θέλει να σας ακούσει. Νιώθει ότι δεν ήσαστε καλά.
Προσεύχεται για την στιγμή που θα αποφασίσετε να του μιλήσετε. Από σας
χρειάζεται μόνο η απόφαση να το κάνετε. Όλα μετά θα πάρουν τον δρόμο τους. Όλα
θα γίνουν πιο εύκολα. Και δεν θα ήσαστε μόνοι σας.
και εσάς που νιώθετε ότι κάποιος δικό σας πάσχει από
κατάθλιψη. Ακούστε τον. Αληθινά ακούστε τον. Όποιος και να σας μιλάει ακούστε
τον. Πιάστε λέξεις κλειδιά στο λόγια του. Ίσως κάποιος χρειάζεται την βοήθεια
σας. Καλύτερα να ήσαστε καχύποπτοι παρά αδιάφοροι.
Εγώ αφού έδιωξα τον μαύρο σκύλο από πάνω μου εδώ και 2
χρόνια νιώθω σαν να έχω ξαναγεννηθεί. Και αυτό είναι ένα υπέροχο συναίσθημα.
Είμαι σε μια σωστή σχέση γεμάτο αγάπη. Ασχολούμαι μόνο με πράγματα που αγαπάω.
Έχω την πίστη ότι τα πράγματα πια μόνο καλύτερα μπορούν να γίνουν. Είμαι
ευτυχισμένη.
Ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν και ήταν δίπλα μου.
Ευχαριστώ και όλους εσάς που θα διαβάσετε αυτή την ανάρτηση.
Εύχομαι να βοήθησα έστω και λίγο. Δεν μας ανήκει τίποτα. Όλα
πρέπει να μοιράζονται.
